30/6, verblijf in Praag, 0 km.

0 km! Ja per fiets, maar tjonge wat hebben we gelopen.

Vergeef me, maar vandaag geen lange verhalen maar slechts een boel plaatjes...

De plekken zijn overigens dermate onuitsprekelijk dat het slecht te volgen zal zijn. Tsjechisch is echt niet te volgen voor ons.

Het graf van Norbertus nog gezocht, maar helaas, alle info-dames rond het abdijgebeuren spraken alleen Tsjechisch. Voor het abdijbier was gelukkig ander personeel ingehuurd.

Al met al een mooie, behoorlijk touristische, stad.

Morgen nog een dagje hier en dan zo'n 1100 km op huis aan.

29/6, naar Praha, 76 km.

Met bedekte hemel op pad. Het weerbericht klopt: regen in de middag.

Om het middelmatige hotel niet helemaal te vergeten nog snel een fotootje ten afscheid. Overigens nog een 2 tips gehad  van een Duits fietsechtpaar dat uit de richting Praag kwam. Een over de route: overeenkomstig het boekje wordt de hoofdroute afgeraden, gevaarlijk slecht. Het alternatief klimt nogal maar dat zij zo.

De andere tip betreft het onderkomen in Praag. Ze hadden veel lof over hotel "1.Republic" dat even later via Booking.com is geboekt voor 3 nachtjes. Toch handig zo!

Op de 2e foto wat hier essentieel is: koolzaad, hop en wijnbouw.

We laten de vast mooie stad Mêlnik links liggen, hier voegt  de Moldau zich in de Elbe. 

Vandaag weinig ander spannends dan de route zelf. Zo moeten keuzes worden gemaakt: óf je zeult bagage en fietsen zo'n 8 m op, later neer, over kale trappen en verder langs dikke pijpleidingen. Óf je gaat 3 km over een "unbevestigder Weg". Een veldweggetje dat rottig bestraat begint maar verderop ontaardt in lang gras waar kennelijk wel eens fietsers overheen komen. Zoals te zien is, kozen we voor het laatste.

Om over de Moldau te geraken maken we om 12:00 uur de veerman wakker. Nee hoor, hij kwam ons glunderend helpen. Hij zet ons met genoegen over. Leuk pontje, het vaart over doordat het schuitje met een kabel en katrol op de kracht van de stroming vaart door er schuin in te liggen. Oud en degelijk principe dat vast wel een mooie naam heeft.

In een fietserscafé wordt soep genoten etc. waarna we fit zijn voor een paar klimmetjes. We hebben geen regenbroeken aan, daar is het veel te warm voor, bovendien fietst dat best lekker, zeker met sandalen. 

Praag komen we binnen aan de west/noordzijde bij een fraai complex van Victoriaans aandoende glas-in-staal-hallen waar ze iets leuks doen met dinosaurussen. Veel trams en kinderkopjes. 

De brug over de Moldau biedt, op afstand, een mooi uitzicht op de oude stad.

De route die mijn gps koos naar het hotel is niet een al te beste. We belanden op een soort 70 km-weg die nog stijgt ook. Als fietser zit je daar niet lekker tussen. Dan maar beter door een park dat echter druk is met voetgangers. Geen wonder, blijkt verderop. Het leidt ons langs het hoofdstation.

Om half zes staan we onder de douche in een aangenaam hotel. Dat was dus een goeie tip vanochtend. 

De eerste verkenning 's-avonds  is een aangename. De stad bruist van het, af en toe decadente, leven. Wat een verschil met Dresden.

Nu we zo plezierig op deze reisbestemming zijn beland, gaan we ons te buiten aan een lekker maal. Is verdiend, denk ik. Er staat nu totaal 1613 km op de teller, en dat schadevrij. Mogen we blij mee zijn...

28/6, naar Roudnice, 69 km.

Wat is hier nou eigenlijk het grote onderscheid met wat wij gewend zijn? Dat de lift een aan/uit-besturing heeft, met zó'n schokeffect dat je haar prompt in de war zit? Dat de bagagetrolley niet in de lift pas? Dat iedereen op het terras om 22:15 uur gemaand wordt straks het glaswerk bij de hotellobby in te leveren want "ze" gaan nu naar huis? Dat de vlekjes op het overgesausde behang toch stil blijven staan en geen insectjes blijken? Dat de kier tussen de douchedeurtjes qua effect best meevalt?

Ik denk dat dergelijke verzamelde waarnemingen een beeld bevestigen dat, oppervlakkig gezien, onze relatieve materieële welvaart zichtbaar maakt. Dit is de aanzet tot oost-Europa. Ánders, maar niks mis mee. Eigenlijk geniet ik wel van de onzekerheden die hierbij passen. Zouden we beneden straks nog fietsen aantreffen? Zal wel meevallen tenzij de hele tent wordt leeggeroofd en de overige 10 fietsen ook weggehaald blijken te zijn en dat lijkt me onwaarschijnlijk.

Voorspoedig, dat wil zeggen dat zelfs de toegezegde regen uitblijft, rijden we verder langs de Elbe, of Labe, zoals ze hier zeggen. Roestige pontjes, en een goed bestede zaterdag.  Schitterend hoe op een voetbalveldje, over dwars bespeeld want het moet wel leuk blijven, onder gejuich van bierdrinkende dorpsgenoten een bloedserieuze match wordt gespeeld in een heus tournooi. De bokalen staan klaar, en aan het spit wordt het slotdiner bereid.

De brug in Ústi mag gezien worden, maar het trapklimmen over de sluis iets verderop slaat alles. Hoe verzin je het! 

Het fietspad daarna staat ook al niet in de wervende folders maar het kán nog erger. In Terezin (ofwel Theresiënstadt) voel je wat voor geluk wij hebben dat we onder zulk gelukkig gesternte zijn geboren. Woorden schieten hier tekort, dus maar een paar prenten.

Een lieftallig pontje brengt ons weer op de hoofdroute die overigens ook hier slechts een karrenspoor is.

In Roudnice is het mooi geweest en betrekken we een stevig hotel: Vavrinec.

Er vallen later wat druppels maar daar zullen de boeren niet voldoende aan hebben; wij wel!

Morgen naar Praag, of zou dat te hoog zijn gegrepen? 

27/6, naar Dêcín (Cz), 68 km

Langs de Elbe rijden hier is geen straf, goed geasfalteerd, overdadig aangeduid, per km wel een consumeergelegenheid (in het begin) en schitterend weer. Het barst van de ouwetjes dus we passen er wel. 

Op de noordelijke hellingen wijngaarden met passende optrekjes en af en toe een pontje om van oever te veranderen.

Bij de brug Das Blaue Wunder uit 1893 kom ik aan de praat met een 75 jarige mevrouw. "Nee, echt blauw is ie niet maar mag dat nadat ie 50 jaar geleden is geschilderd? De Amerikanen wilden hem stuk maken maar later had de beste Honecker het plan er nog één naast te leggen, dan kon de oude als voetgangersbrug voortbestaan zonder verder overbelast te worden door het huidige veel te zware verkeer. Dát waren pas tijden"!

Toch geniet ze van de dag zoals ie is, ook al krijgt ze geen "rente" vanwege haar oost-Duitse verleden. Kan het niet helemaal volgen maar ze was ook actief in de Junkers fabriek in Dessau en later in Dresden. Kortom, er zit misschien wel een logisch verhaal achter.

De onneembare burgt Königstein ligt op hoogte zekerheid uit te stralen, we gaan er niet heen, veel te hoog.

Als we tegen 3-en Tsjechië binnenrijden, moet je opletten om dat moment niet te missen. Mooi toch hoe die grensgedoetjes verleden tijd worden. Op de Elbe zien we behalve af en toe een pretvaartuig zegge en schrijve 2 onbeladen binnenvaarttuigen. De waterstand is laag. Gezien wat memoralia kan ie wel 9 meter stijgen!

Nog een stukje en je rijdt Dêcín binnen. Onmiskenbaar een andere economie; achter een roestige spoorbrug staan meer dan 100 ketel-/oliewagens terwijl er geen activiteit valt te bespeuren op deze vrijdagmiddag, het lijken wel ambtenaren.

Na wat geklooi om een soort vvv te vinden, belanden we in Hotel Ceska Koruna voor een meer dan schappelijk prijsje. Misschien mogen we in Tsjechië steeds zo aangenaam verrast worden. Onkundig van de huidige stand van zaken als we zijn, blijkt dat ze hier geen euro's maar kronen gebruiken.  Even wennen dus, ineens zijn we echt in het buitenland!

27/6, kaartje Elbe-Radweg naar Praag

Naar Praag over de Elbe-Radweg, 214 km volgens het boekje...

26/6, verblijf in Dresden, 0 km.

Verplicht nummer vandaag is Das Grünes Gewölbe, een plek voor de staatsschatkamer. Vooraf via internet toegang geregeld, ook voor Das Schloss. Nog wel even een papieren afdruk zien te krijgen want zover reikt de techniek nu ook weer niet. We vergapen ons 3/4 dag aan wat de vorstenhuizen rond 1700 allemaal aan waardevolle kunst verzamelden. Wat mij betreft veel prullaria maar dat stoelt op onkunde mijnerzijds. Veel van deze staatsverzameling is verloren gegaan. Niet alleen als gevolg van de vernietiging van Dresden door bombardementen op 14+15 februari 1945, maar ook omdat de kostbaarheden grotendeels  staatseigendom waren dat in geld moest worden omgezet. De ambitie van August De Sterke ging ver. Om na zijn afgang in Noord Europa, Sachsen - lees Duitsland - nog op de kaart te houden, werd samen met Polen opgetreden tegen de Ottomanen. Zo werd de omsingeling van Wenen door 180.000 "Turken" door klinkende overwinningen gebroken en het Roomse Rijk gered. Dat alles moest stevig betaald worden en allerhande kostbaarheden werden omgesmolten om betrouwbaar muntgeld te verkrijgen. Jammer, ze hadden beter broodjes goud en zilver kunnen opslaan want kunstwaarde kun je niet omsmelten. Nu zien we dus flinke hiaten in de verzamelingen. 

De verwijzingen naar 1945 zijn niet van de lucht, mij bekruipt zelfs het gevoel dat dit drama knap "vermarkt" wordt, of tenminste hier dagelijks nog een rol speelt.

We eten 's avonds in de NeuStadt aan de noordzijde van de Elbe, die is gezelliger dan de AltStad waar alles nieuw en/of monumentaal is. Zo is het minder getroffen stadsdeel ineens in het voordeel.

Al met al hou ik van Dresden een wat dubbel gevoel over. Er werd en wordt veel hersteld of nieuw ingericht maar de ziel ontbreekt nog wat mij betreft. Aan luxe zaken als fietspaden is nog amper aandacht besteed, er wordt veelal chaotisch op trottoirs gereden.

Morgen verder met een nieuwe episode: het stuk naar Praag dat voor ons begint met een omgeving die ze de Sächsische Schweiz hebben genoemd. Gelukkig langs de Elbe-Radweg, dat kán dus nog meevallen...