Samenvatting

Anders dan bedoeld een reis beëindigen, vreemd en ongewoon. Ineens thuis, een vriend hoort ineens bij goede herinneringen en hoogzomer thuis met een belangrijke verjaardag voor de deur: 17 juli.
Al met al in 26 fietsdagen 1617 km gefietst, gemiddeld 62 per dag. Daarnaast 6 dagen om wat rond te kijken. 6 Dagen op een camping gestaan en 26 in hotels of wat daar voor doorgaat (soms).
Gevoel dat het niet steeds comfortabel te fietsen was maar erg vaak juist wel, bijna té comfortabel. Nu de jaren beginnen te tellen, wordt het zaak een volgende keer minder bagage mee te nemen. De tent en kookspulletjes zullen dan thuis blijven, waarschijnlijk.
De "techniek" heeft zich zeer goed gehouden, geen brokken, geen lekke band, helemaal niets! Minder geslaagd was Thomas' ervaring met het nieuwe zadel, nog nooit zoveel last gehad met het zitvlak. Dat moet beslist verbeteren.
Op bezoek gaan bij "de ooster-buren" is een totaal andere ervaring dan we gewend waren; niet spannend, niet op voorhand interessant. Ook wij, als fietsers zijn niet bijzonder. Langs deze gebaande paden en met deze routeboekjes rijden vele fietsers, soms te veel.
De steden en dorpen zijn stuk voor stuk interessant, en er zijn er erg veel. De dichtheid is zo groot, je zou er moe van worden :-) Het hele traject is steeds weer doorspekt met verwijzingen naar wantoestanden, WO 1 en 2, foute regiems, politieke en sociale ongelijkheden. Gedeeltelijk en selectief herstel van oneindig veel schades. Het boek, In Europa van Geert Mak, zal alsnog gelezen moeten worden.
Al met al, zeker een geslaagde tocht, goed om weer dankbaar thuis te zijn en terug te zien op een mooie eerste helft van 2014.

2/7, vanuit Praag op weg naar huis

Een vertrekdag is altijd rommelig. Je bent met je hoofd al bijna weg.

De trein gaat pas om 18:29 dus kunnen we mooi alsnog een dag in een museum rondhangen. Na veel afwegerij valt de keuze op de National Gallery In Prague, maar zie daar maar eens te komen. Steeds weer blijkt dat we thuis behoorlijk verwend zijn met allerhande voorzieningen. Ondanks de riante internettoegang die ons hotel biedt, kost het me veel (verkeerd getime-de) tijd om het punt op de kaart te zetten. Nu het vervoersmiddel nog, te voet wil ik niet, met de metro kom je tot op 1,5 km, met de tram gaat vast beter, maar welke? Ongeduldig geworden ga je dus maar het eerste stuk met de metro en doet onderweg een goede tramkaart op. Leuk opgelost; maar je moet wel de goeie kant oprijden. Enfin, om half één zitten we aan de koffie met lekker lokaal hapwerk. Eigenlijk niet slecht, toch?

Nou, er was natuurlijk allerhande fraais te zien. Middeleeuwse en vooral Christelijke kunst. De (zuid-) Brabanders ontbreken niet, Rubens, Breugel en zo.

We trammen weer terug, gaan onze fietsen en bagage halen en WANDELEN naar het station.  Ja, zekerheid voor alles en bovendien hebben we zeeën van tijd. Brood en bier ingeslagen, de reis kan beginnen.

Gisteren hadden we al gekeken hoe het zat met de toegankelijkheid van de perron's. Ja hoor liften, voor zover niet buiten dienst.

Vandaag toch nog wat leven in de brouwerij: tot een kwartier voor vertrek is het vertrek-perron niet bekend! Slim eigenlijk, dan hoef je ineens ook geen wijzigingen meer door te geven. Tweede verrassing: áls je dan eindelijk weet waar je zijn moet, blijkt dat daar geen lift is, wel een roltap maar Thea weigert pertinent die met de fiets te misbruiken. Trauma, opgedaan bij vroegere vlaag van overmoed. Tillen dus, niet leuk. De wagon inhijsen wordt ook een feest met een bepakte fiets, maar goed: het resultaat telt en dat is prima.

Onbekommerd vertrekken we, maar binnen 2 minuten staan we 40 minuten stil. Heerlijk toch dat we geen aansluiting hoeven te halen!

De trein volgt voorlopig dezelfde route als wij fietsten; geweldig leuk om dat terug te zien uit een treinperspectief.

We laten een prachtig tracee langs Moldau en Elbe achter ons, zeker vanaf het spoor gezien...

Wat er van onze nachtrust terecht komt, weet ik niet, maar aan Thea zal het niet liggen!

1/7, rouwbericht in Praag, 0 km

Deze extra luie dag voorzien we ons eerst van een 24-uurs abonnement op het openbaar vervoer. In de praktijk komt dan alleen de voortreffelijke metro in aanmerking want trams rijden schijnbaar op eigen gezag kriskras rond. Onzin natuurlijk, maar ik kom er niet achter zonder goede kaart waar wat naartoe rijdt. Daarnaast zijn er bussen maar daar geldt hetzelfde voor. Eigenlijk is vooral de taal en de aanduiding van plaatsen daar debet aan. Vaak had er net zo goed Chinees kunnen staan, je snapt het niet en kunt het (dus?) niet onthouden.

Enfin, tegen half elf vinden we het Gouden Straatje (Zlata Ulicka). Een mooi oud steegje met historie dat er ook nu nog aantrekkelijk uitziet. Nu hebben ze er hier een handje van om nogal gemakkelijk over te gaan tot het heffen van entree. Toch schiet me € 10 p.p. echt in het verkeerde keelgat. Ik heb op de foto al voldoende gezien, eigenlijk wil ik ieder die naar die prent kijkt uitnodigen om 1 € over te gaan maken, op mijn rekening wel te verstaan. 

Nou komt een ongeluk zelden alleen, zo ook nu. Ik word gebeld dat onze goede vriend Toine is overleden, toch nog plotseling. Voor ons is dit aanleiding om huiswaarts te willen gaan. M.a.w we breken de trip af, informeren op het hoofdstation en besluiten morgenavond met de doorgaande nachttrein met fiets en al naar Nederland te gaan. Einde van de trip, terug naar de soms harde werkelijkheid. 

Morgen nog wat aanrommelen maar vandaag viel eigenlijk het doek al.

30/6, verblijf in Praag, 0 km.

0 km! Ja per fiets, maar tjonge wat hebben we gelopen.

Vergeef me, maar vandaag geen lange verhalen maar slechts een boel plaatjes...

De plekken zijn overigens dermate onuitsprekelijk dat het slecht te volgen zal zijn. Tsjechisch is echt niet te volgen voor ons.

Het graf van Norbertus nog gezocht, maar helaas, alle info-dames rond het abdijgebeuren spraken alleen Tsjechisch. Voor het abdijbier was gelukkig ander personeel ingehuurd.

Al met al een mooie, behoorlijk touristische, stad.

Morgen nog een dagje hier en dan zo'n 1100 km op huis aan.

29/6, naar Praha, 76 km.

Met bedekte hemel op pad. Het weerbericht klopt: regen in de middag.

Om het middelmatige hotel niet helemaal te vergeten nog snel een fotootje ten afscheid. Overigens nog een 2 tips gehad  van een Duits fietsechtpaar dat uit de richting Praag kwam. Een over de route: overeenkomstig het boekje wordt de hoofdroute afgeraden, gevaarlijk slecht. Het alternatief klimt nogal maar dat zij zo.

De andere tip betreft het onderkomen in Praag. Ze hadden veel lof over hotel "1.Republic" dat even later via Booking.com is geboekt voor 3 nachtjes. Toch handig zo!

Op de 2e foto wat hier essentieel is: koolzaad, hop en wijnbouw.

We laten de vast mooie stad Mêlnik links liggen, hier voegt  de Moldau zich in de Elbe. 

Vandaag weinig ander spannends dan de route zelf. Zo moeten keuzes worden gemaakt: óf je zeult bagage en fietsen zo'n 8 m op, later neer, over kale trappen en verder langs dikke pijpleidingen. Óf je gaat 3 km over een "unbevestigder Weg". Een veldweggetje dat rottig bestraat begint maar verderop ontaardt in lang gras waar kennelijk wel eens fietsers overheen komen. Zoals te zien is, kozen we voor het laatste.

Om over de Moldau te geraken maken we om 12:00 uur de veerman wakker. Nee hoor, hij kwam ons glunderend helpen. Hij zet ons met genoegen over. Leuk pontje, het vaart over doordat het schuitje met een kabel en katrol op de kracht van de stroming vaart door er schuin in te liggen. Oud en degelijk principe dat vast wel een mooie naam heeft.

In een fietserscafé wordt soep genoten etc. waarna we fit zijn voor een paar klimmetjes. We hebben geen regenbroeken aan, daar is het veel te warm voor, bovendien fietst dat best lekker, zeker met sandalen. 

Praag komen we binnen aan de west/noordzijde bij een fraai complex van Victoriaans aandoende glas-in-staal-hallen waar ze iets leuks doen met dinosaurussen. Veel trams en kinderkopjes. 

De brug over de Moldau biedt, op afstand, een mooi uitzicht op de oude stad.

De route die mijn gps koos naar het hotel is niet een al te beste. We belanden op een soort 70 km-weg die nog stijgt ook. Als fietser zit je daar niet lekker tussen. Dan maar beter door een park dat echter druk is met voetgangers. Geen wonder, blijkt verderop. Het leidt ons langs het hoofdstation.

Om half zes staan we onder de douche in een aangenaam hotel. Dat was dus een goeie tip vanochtend. 

De eerste verkenning 's-avonds  is een aangename. De stad bruist van het, af en toe decadente, leven. Wat een verschil met Dresden.

Nu we zo plezierig op deze reisbestemming zijn beland, gaan we ons te buiten aan een lekker maal. Is verdiend, denk ik. Er staat nu totaal 1613 km op de teller, en dat schadevrij. Mogen we blij mee zijn...

28/6, naar Roudnice, 69 km.

Wat is hier nou eigenlijk het grote onderscheid met wat wij gewend zijn? Dat de lift een aan/uit-besturing heeft, met zó'n schokeffect dat je haar prompt in de war zit? Dat de bagagetrolley niet in de lift pas? Dat iedereen op het terras om 22:15 uur gemaand wordt straks het glaswerk bij de hotellobby in te leveren want "ze" gaan nu naar huis? Dat de vlekjes op het overgesausde behang toch stil blijven staan en geen insectjes blijken? Dat de kier tussen de douchedeurtjes qua effect best meevalt?

Ik denk dat dergelijke verzamelde waarnemingen een beeld bevestigen dat, oppervlakkig gezien, onze relatieve materieële welvaart zichtbaar maakt. Dit is de aanzet tot oost-Europa. Ánders, maar niks mis mee. Eigenlijk geniet ik wel van de onzekerheden die hierbij passen. Zouden we beneden straks nog fietsen aantreffen? Zal wel meevallen tenzij de hele tent wordt leeggeroofd en de overige 10 fietsen ook weggehaald blijken te zijn en dat lijkt me onwaarschijnlijk.

Voorspoedig, dat wil zeggen dat zelfs de toegezegde regen uitblijft, rijden we verder langs de Elbe, of Labe, zoals ze hier zeggen. Roestige pontjes, en een goed bestede zaterdag.  Schitterend hoe op een voetbalveldje, over dwars bespeeld want het moet wel leuk blijven, onder gejuich van bierdrinkende dorpsgenoten een bloedserieuze match wordt gespeeld in een heus tournooi. De bokalen staan klaar, en aan het spit wordt het slotdiner bereid.

De brug in Ústi mag gezien worden, maar het trapklimmen over de sluis iets verderop slaat alles. Hoe verzin je het! 

Het fietspad daarna staat ook al niet in de wervende folders maar het kán nog erger. In Terezin (ofwel Theresiënstadt) voel je wat voor geluk wij hebben dat we onder zulk gelukkig gesternte zijn geboren. Woorden schieten hier tekort, dus maar een paar prenten.

Een lieftallig pontje brengt ons weer op de hoofdroute die overigens ook hier slechts een karrenspoor is.

In Roudnice is het mooi geweest en betrekken we een stevig hotel: Vavrinec.

Er vallen later wat druppels maar daar zullen de boeren niet voldoende aan hebben; wij wel!

Morgen naar Praag, of zou dat te hoog zijn gegrepen? 

27/6, naar Dêcín (Cz), 68 km

Langs de Elbe rijden hier is geen straf, goed geasfalteerd, overdadig aangeduid, per km wel een consumeergelegenheid (in het begin) en schitterend weer. Het barst van de ouwetjes dus we passen er wel. 

Op de noordelijke hellingen wijngaarden met passende optrekjes en af en toe een pontje om van oever te veranderen.

Bij de brug Das Blaue Wunder uit 1893 kom ik aan de praat met een 75 jarige mevrouw. "Nee, echt blauw is ie niet maar mag dat nadat ie 50 jaar geleden is geschilderd? De Amerikanen wilden hem stuk maken maar later had de beste Honecker het plan er nog één naast te leggen, dan kon de oude als voetgangersbrug voortbestaan zonder verder overbelast te worden door het huidige veel te zware verkeer. Dát waren pas tijden"!

Toch geniet ze van de dag zoals ie is, ook al krijgt ze geen "rente" vanwege haar oost-Duitse verleden. Kan het niet helemaal volgen maar ze was ook actief in de Junkers fabriek in Dessau en later in Dresden. Kortom, er zit misschien wel een logisch verhaal achter.

De onneembare burgt Königstein ligt op hoogte zekerheid uit te stralen, we gaan er niet heen, veel te hoog.

Als we tegen 3-en Tsjechië binnenrijden, moet je opletten om dat moment niet te missen. Mooi toch hoe die grensgedoetjes verleden tijd worden. Op de Elbe zien we behalve af en toe een pretvaartuig zegge en schrijve 2 onbeladen binnenvaarttuigen. De waterstand is laag. Gezien wat memoralia kan ie wel 9 meter stijgen!

Nog een stukje en je rijdt Dêcín binnen. Onmiskenbaar een andere economie; achter een roestige spoorbrug staan meer dan 100 ketel-/oliewagens terwijl er geen activiteit valt te bespeuren op deze vrijdagmiddag, het lijken wel ambtenaren.

Na wat geklooi om een soort vvv te vinden, belanden we in Hotel Ceska Koruna voor een meer dan schappelijk prijsje. Misschien mogen we in Tsjechië steeds zo aangenaam verrast worden. Onkundig van de huidige stand van zaken als we zijn, blijkt dat ze hier geen euro's maar kronen gebruiken.  Even wennen dus, ineens zijn we echt in het buitenland!

27/6, kaartje Elbe-Radweg naar Praag

Naar Praag over de Elbe-Radweg, 214 km volgens het boekje...